ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್, ಬೈಕ್ ಬಳಸುವವರು ಎಷ್ಟು? ಕಾರು ಮಾಲೀಕರು ಎಷ್ಟು? ಹೀಗೊಂದು ಸಮೀಕ್ಷೆ
ನವದೆಹಲಿ ಮೇ 27: ಕಾರ್... ಕಾರ್... ಕಾರ್... ಕಾರ್... ಎಲ್ ನೋಡಿ ಕಾರ್.. ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ಈ ಹಾಡು ತುಂಬಾನೇ ಫೇಮಸ್ ಆಗಿತ್ತು. ಹೊರ ದೇಶದ ಕಾರುಗಳ ದಟ್ಟನೆಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಈ ಹಾಡು ನಿರ್ಮಾಣಗೊಂಡಿತ್ತಾದರೂ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಈ ಹಾಡಿಗೆ ಫ್ಯಾನ್ಸ್ ಏನೂ ಕಡಿಮೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾರುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವುದು. ದೆಹಲಿ, ಮುಂಬೈ, ಬೆಂಗಳೂರು ಮತ್ತು ಇತರ ಹಲವು ಭಾರತೀಯ ನಗರಗಳ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಬರುವ ಐಶಾರಾಮಿ ಕಾರುಗಳನ್ನು ಕಂಡು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತರು ಮನೆಗೊಂದು ಎರಡು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆನ್ನುವುದು ಬಹುತೇಕರ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ. ಆದರೆ ಈ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವೇ ಬೇರೆ ಆಗಿದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕುಟುಂಬ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮೀಕ್ಷೆ (NFHS)-5 ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿದ ಮಾಹಿತಿ ಜನರನ್ನು ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸಿದೆ.
ಆರ್ಯನ್ ಖಾನ್ ಡ್ರಗ್ಸ್ ಪ್ರಕರಣದ ಒಂದು ಟೈಮ್ಲೈನ್
ಹೌದು... NFHS ಪ್ರಕಾರ ಕೇವಲ ಶೇ.8ರಷ್ಟು ಭಾರತೀಯ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮಾತ್ರ ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಶೇ.50ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನರು ಇನ್ನೂ ಬೈಸಿಕಲ್ಗಳು, ಬೈಕುಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಕೂಟರ್ಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆಂದು NFHS ವರದಿ ಹೇಳಿದೆ.
NFHS ಸಮೀಕ್ಷೆ ಮಾಹಿತಿ
ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಬಹುಪಾಲು ಭಾರತೀಯರು ಇನ್ನೂ ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. 55 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಭಾರತೀಯ ಕುಟುಂಬಗಳು ಬೈಸಿಕಲ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಸ್ಕೂಟರ್ ಮತ್ತು ಮೋಟಾರ್ಸೈಕಲ್ ಹೊಂದಿರುವವರು 54 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟಿದ್ದಾರೆ. 6,64,972 ಕುಟುಂಬಗಳು ಅಥವಾ ಕುಟುಂಬಗಳ ನಡುವೆ ನಡೆಸಿದ NFHS-5 ನ ಸಂಶೋಧನೆಗಳನ್ನು ಈ ತಿಂಗಳ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆಯನ್ನ ಆರೋಗ್ಯ ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬ ಕಲ್ಯಾಣ ಸಚಿವಾಲಯ ನಡೆಸಿದೆ.
ದೇಶದ ಸುಮಾರು 3.7 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಪ್ರಾಣಿ-ಚಾಲಿತ ಗಾಡಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಸುಮಾರು 20 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಯಾವುದೇ ಸಾರಿಗೆ ವಿಧಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. NFHS-5 ಡೇಟಾವು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿದೆ.
1990 ರ ದಶಕದಿಂದ ಈವರೆಗೆ ಕಾರು ಮಾಲೀಕರ ಡೇಟಾ
ಕಡಿಮೆ ಆದಾಯವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಾರು ಮಾಲೀಕತ್ವದ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯೊಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಹೊಂದಿದ್ದರೂ, ಕಾರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದನ್ನು ಸಮೃದ್ಧಿಯ ಸಂಕೇತವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಾರದು ಎಂದು ತಜ್ಞರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ರಸ್ತೆ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯ, ಹೊರಸೂಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ಸೈಕ್ಲಿಸ್ಟ್ಗಳ ಅಗತ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಸಹ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದಿದ್ದಾರೆ.
1998-99 ರಲ್ಲಿ ಶೇ.1 ರಿಂದ, ಈವರೆಗೆ ಶೇ. 8ರಷ್ಟು ಮಾತ್ರ ಕಾರು ಮಾಲೀಕರನ್ನು ಭಾರತ ಹೊಂದಿದೆ. 1990 ರ ದಶಕದ ಮೊದಲು, ಕಾರ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದುವುದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಠಿಣ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು. 1990 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾದ ಆರ್ಥಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಕಾರು ಪಡೆಯುವುದು ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಸುಲಭವಾಗಿದ್ದರೂ, ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಾರು ಮಾಲೀಕರ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿನ ಹೆಚ್ಚಳವು ನಿಧಾನವಾಗಿದೆ.
1992-93 ರಲ್ಲಿ ನಡೆಸಿದ ಮೊದಲ NFHS ಸಮೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ, ಕೇವಲ 1 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು ಎಂದು ಬಹಿರಂಗಪಡಿಸಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಮೋಟರ್ಸೈಕಲ್ಗಳು ಮತ್ತು ಸ್ಕೂಟರ್ಗಳು ಶೇಕಡಾ 8 ರಷ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳು ಮಾತ್ರ ಮಾಲೀಕತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು, ಸಮೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿದ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ 42 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳು ಬೈಸಿಕಲ್ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು.
1998-99 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, NFHS ನ ಎರಡನೇ ಸುತ್ತಿನ ಸಮೀಕ್ಷೆ ನಡೆಸಿದಾಗ, ಸುಮಾರು 1.6 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು. ಸುಮಾರು 47.8 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಸೈಕಲ್ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರು.
2005-06 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಸೈಕಲ್ ಮಾಲೀಕರ ಸಂಖ್ಯೆಯು 56.5 ಪ್ರತಿಶತ ಮತ್ತು ಕಾರು ಮಾಲೀಕರ ಸಂಖ್ಯೆ 2.8 ಪ್ರತಿಶತಕ್ಕೆ ಏರಿತು. ಅಂದಿನಿಂದ, ಸೈಕಲ್ ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಶೇಕಡಾ 55 ರಷ್ಟಿದೆ, ಆದರೆ ಕಾರು ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಶೇಕಡಾ 8 ಕ್ಕೆ ಜಿಗಿದಿದೆ.
ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾರು ಮಾಲೀಕರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ
ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರು-ಮಾಲೀಕ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮೀಕ್ಷೆ ನಡೆಸಿದ ಸುಮಾರು 14 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು (NFHS-5 ಗಾಗಿ) ಸ್ವಂತ ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇದರ ಸಂಖ್ಯೆ 4 ಪ್ರತಿಶತ ಮಾತ್ರವಿದೆ.
ಅನೇಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾರುಗಳ ನುಗ್ಗುವಿಕೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ನೀತಿ ಆಯೋಗದ ಸಿಇಒ ಅಮಿತಾಬ್ ಕಾಂತ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. 2018 ರಲ್ಲಿ, ಜಪಾನ್, ಕೆನಡಾ ಮತ್ತು ಯುಕೆಯಲ್ಲಿ 500 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಸಾವಿರ ಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ 22 ಜನರು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಕಾಂಟ್ ಹೇಳಿದರು.
ಭಾರತೀಯರ ಕಡಿಮೆ ತಲಾ ಆದಾಯವು ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕಾರಣವೆಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗಿದೆ.
ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಮಾಹಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಭಾರತೀಯರ ಸರಾಸರಿ ವಾರ್ಷಿಕ ಆದಾಯವು $2,000 ಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ಆದರೆ ಕಾರಿನ ಕನಿಷ್ಠ ವೆಚ್ಚ - ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮಾರುತಿ ಆಲ್ಟೊದಂತಹ ಕಾರು ಬೆಲೆ ಮೂರು ಲಕ್ಷಕ್ಕೂ ಅಧಿಕವಾಗಿದೆ. ಕಾರು ಖರೀದಿಯ ನಂತರ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮತ್ತು ಇಂಧನ ಶುಲ್ಕಗಳು ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಕ್ಕಿಂತ ನಾಲ್ಕು ಚಕ್ರದ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು. ಹೀಗಾಗಿ ಕಾರು ಕೊಳ್ಳುವ ಜನ ಸಂಖ್ಯೆ ತೀರಾ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ.
NFHS ಮಾಹಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, 1998-99 ರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 11 ಪ್ರತಿಶತ ಭಾರತೀಯ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮೋಟಾರ್ ಸೈಕಲ್ ಅಥವಾ ಸ್ಕೂಟರ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು, ಇದು 2005-06 ರ ವೇಳೆಗೆ 19 ಶೇಕಡಾ ಮತ್ತು 2015-16 ರ ವೇಳೆಗೆ 40.6 ಶೇಕಡಾಕ್ಕೆ ಏರಿತು.
ಗೋವಾ ಮತ್ತು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಾರು
NFHS-5 ಡೇಟಾವು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾರ್ ಮಾಲೀಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಭಾರಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.
ಗೋವಾ ಮತ್ತು ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಕಾರು ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳ ಶೇಕಡವಾರು ಸಂಖ್ಯೆ ಅಧಿಕವಾಗಿದೆ. ಗೋವಾದಲ್ಲಿ, ಎರಡು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು (ಶೇ. 46) ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು (ಅಥವಾ 26 ಪ್ರತಿಶತ) ಕಾರನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ.
ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಾಡು ರಾಜ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶೇಕಡಾವಾರು ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಈ ಸ್ಥಳಗಳು ಕಾರು ಮಾಲೀಕತ್ವದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಗ್ರಾಮೀಣ-ನಗರದಲ್ಲಿ ಅಂತರವನ್ನು ತೋರಿಸಿವೆ.
ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ನಾಲ್ಕು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು (ಶೇ 24) ಕಾರು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಹಿಮಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ 23.5 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರು ಮಾಲೀಕರಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ಪಂಜಾಬ್ನಲ್ಲಿ, ಸುಮಾರು 23 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್, ಸಿಕ್ಕಿಂ, ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ದೆಹಲಿಯು ರಾಜ್ಯಗಳು/ಯುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ ಐದು ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು 20 ಪ್ರತಿಶತಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಾರು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ.
ಇನ್ನೂ ಬಿಹಾರ, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಕಡಿಮೆ ಕಾರು ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 2 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮಾತ್ರ ಕಾರು ಹೊಂದಿದ್ದು, ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಖ್ಯೆಯು 2.7 ಪ್ರತಿಶತ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳದಲ್ಲಿ 2.8 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟಿದೆ.
ದೇಶದ ಶೇಕಡಾ 36 ರಷ್ಟು ಜನರು ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಮೋಟಾರುರಹಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆ
ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳವು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು (83 ಪ್ರತಿಶತ) ಸೈಕಲ್-ಮಾಲೀಕತ್ವದ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಆದರೆ ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ ಈ ಸಂಖ್ಯೆ 69 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟಿದೆ.
ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶವು ಕಡಿಮೆ ಶೇಕಡಾವಾರು ಸೈಕಲ್-ಮಾಲೀಕ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ (ಸುಮಾರು 34 ಶೇಕಡಾ), ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಶೇಕಡಾ 52 ಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕುಟುಂಬಗಳು ಸ್ಕೂಟರ್ ಅಥವಾ ಮೋಟಾರ್ಸೈಕಲ್ ಅನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ.
'ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸೈಕ್ಲಿಂಗ್ನ ಪ್ರಯೋಜನಗಳು' ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿ ಎನರ್ಜಿ ಮತ್ತು ರಿಸೋರ್ಸಸ್ ಇನ್ಸ್ಟಿಟ್ಯೂಟ್ (TERI) ನಡೆಸಿದ ಅಧ್ಯಯನದ ಪ್ರಕಾರ, 2015-16 ರ ವೇಳೆಗೆ, ನಗರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 23 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಭಾರತೀಯರು ತಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಕಾಲ್ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು 13 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ಬೈಸಿಕಲ್ಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದರರ್ಥ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ನಗರ ಪ್ರದೇಶದ ದುಡಿಯುವ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಶೇಕಡಾ 36 ರಷ್ಟು ಜನರು ಪ್ರಯಾಣಿಸಲು ಮೋಟಾರುರಹಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ನಗರ ಪ್ರದೇಶದ ಭಾರತೀಯರಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 4 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಜನರು ತಮ್ಮ ಪ್ರಯಾಣಕ್ಕಾಗಿ ಕಾರುಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ, ಆದರೆ ಶೇಕಡಾ 17 ರಷ್ಟು ಮೋಟಾರು ದ್ವಿಚಕ್ರ ವಾಹನಗಳನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಶೇಕಡಾ 11 ರಷ್ಟು ಜನರು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಾರಿಗೆಯನ್ನು (ಬಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ) ಎಂದು ವರದಿ ಹೇಳಿದೆ.
ಸೈಕ್ಲಿಸ್ಟ್ಗಳು ಮತ್ತು ಪಾದಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯ
ನಗರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ 14 ಪ್ರತಿಶತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೂ ಸಹ, ನಗರಗಳು ತಮ್ಮ ಭಯಾನಕ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳಿಗಾಗಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸುದ್ದಿಯಲ್ಲಿವೆ.
2020 ರಲ್ಲಿ ಟಾಮ್ಟಾಮ್ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಇಂಡೆಕ್ಸ್ನ ವಿಶ್ವದ 21 ಅತ್ಯಂತ ದಟ್ಟಣೆಯ ನಗರಗಳ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಭಾರತೀಯ ನಗರಗಳು ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿವೆ. ಸೂಚ್ಯಂಕವು 58 ದೇಶಗಳಾದ್ಯಂತ 404 ನಗರಗಳ ಮೌಲ್ಯಮಾಪನವನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ.
TERI ನಲ್ಲಿ ಏರಿಯಾ ಕನ್ವೀನರ್, ಸಾರಿಗೆ ಮತ್ತು ನಗರಾಡಳಿತದ ಷರೀಫ್ ಕಮರ್ ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, ಭಾರತದ ರಸ್ತೆ ವಿಸ್ತರಣೆ ನೀತಿಯು ಕಾರು ಮಾಲೀಕರಿಗೆ ಪಕ್ಷಪಾತವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ದೇಶವು ಸೈಕ್ಲಿಸ್ಟ್ಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಗೌರವವನ್ನು ನೀಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಯಾಕೆಮದರೆ ಸೈಕಲಿಸ್ಟ್ಗಳು ದೇಶಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವಲ್ಲಿ ಮುಂಚೂಣಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು.
ಹವಾಮಾನ ಬದಲಾವಣೆಯ ಮೇಲಿನ 2015 ಪ್ಯಾರಿಸ್ ಒಪ್ಪಂದದಲ್ಲಿ, ಭಾರತವು 2030 ರ ವೇಳೆಗೆ 2005 ರ ಮಟ್ಟಕ್ಕಿಂತ 32-35 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಹೊರಸೂಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಲು ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಿತು. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ಗ್ಲಾಸ್ಗೋದಲ್ಲಿ ನಡೆದ UNFCCC ಯ 26 ನೇ ಕಾನ್ಫರೆನ್ಸ್ ಆಫ್ ಪಾರ್ಟಿಸ್ (COP) ನಲ್ಲಿ 2070 ರ ವೇಳೆಗೆ ನಿವ್ವಳ ಶೂನ್ಯ ಹೊರಸೂಸುವಿಕೆಗೆ ದೇಶವು ಬದ್ಧವಾಗಿದೆ.
"ರಸ್ತೆಗಳನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸುವುದು, ಮೇಲ್ಸೇತುವೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದು, ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಲೇನ್ಗಳು, ಅಂಡರ್ಪಾಸ್ಗಳು ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ಖರ್ಚುಗಳನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ನಗರದ ವಾಸಸ್ಥಳವನ್ನು ರೂಪಿಸದ ಕಾರು ಮಾಲೀಕರಿಗಾಗಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ವಾಹನ ಸವಾರರಿಗೆ ಸಾರಿಗೆ ವೆಚ್ಚದ ಹೊರೆ ಬೀಳುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಸೈಕ್ಲಿಸ್ಟ್ಗಳು ಮತ್ತು ಪಾದಚಾರಿಗಳು ನಮಗೆ ಅನೇಕ ವಿಧಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತಹ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಭಾರತ ನೋಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ಸಮಯ ಇದು ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸುತ್ತೇನೆ, "ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು.
ಸೈಕ್ಲಿಂಗ್ ಕೀಳಾಗಿ ಕಾಣಬೇಡಿ
ಕಾರು ಮಾಲೀಕತ್ವವನ್ನು ಸಮೃದ್ಧಿಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ನೋಡುವ ಬದಲು, ಭಾರತವು ಸೈಕ್ಲಿಸ್ಟ್ಗಳು ಮತ್ತು ಪಾದಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಮೂಲಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲು ಹಣವನ್ನು ಖರ್ಚು ಮಾಡಬೇಕು.
"8 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಕುಟುಂಬಗಳು ಕಾರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ನಾವು 55 ಪ್ರತಿಶತದಷ್ಟು ಸೈಕಲ್ ಹೊಂದಿರುವ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವರಿಗೆ ಮೀಸಲಾದ ಲೇನ್ಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಬೇಕು, ಅವರ ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಂಚಾರ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಬೇಕು, ಸೈಕಲ್ ಮಾಲೀಕತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಜನರನ್ನು ಜಾಗೃತಗೊಳಿಸಬೇಕು. ಇದನ್ನು ಕೀಳಾಗಿ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಜಾಗೃತಿ ಮೂಡಿಸಬೇಕು" ಎಮದು ಕಮರ್ ಅವರು ಹೇಳಿದರು.
ಜೊತೆಗೆ' ಸೈಕ್ಲಿಂಗ್ ಆರೋಗ್ಯ ಪ್ರಯೋಜನಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದು" ಎಂದು ಅವರು ಗಮನಸೆಳೆದರು.
(ಒನ್ಇಂಡಿಯಾ ಸುದ್ದಿ)